O prawdach historycznych

Rozdzielili nas etnicznie w pracy. Anglia, Beneluks i Francja w siedzibie glownej. Niemcy, Wschodnia Europa i Export 20 km dalej. Narzuca mi sie wniosek, ale sie wstrzymam.
W siedzibie glownej pracuja sami tubylcy z rozszerzona znajomoscia jezykow. Na wygnaniu siedza glownie native speakers, ktorzy tutejszy jezyk opanowali, ale mentalnosc tych dziwnych krajow sa w stanie ogarnac i nie dostac apopleksji.
Ma to swoje zalety, takie jak rozmowy podluchane z Exportu: Hello, Yes, it's Hanne. No, it's not Hanni, my name is Hanne. But this is me speaking. Eh.. Yes, it's Hanni, how can I help you?
Albo ze strony ukrainskiej (tlum. redakcja): Nie, nie ladujemy auta, bo auto sie jeszcze nie podstawilo. Ale nie moge go zaczac ladowac, skoro tej ciezarowki tu jeszcze nie ma. To bardzo fajnie, ze kierowca mowi, ze jest, ale go nie ma. Momencik, czy on nie stoi przypadkiem w T. 150km stad?

Z drugiej strony taka kombinacja narodowosci dostarcza tez rozrywek z gatunku roznic historycznych:
Kilka tygodni temu nadano w telewizji dokument o tym jak Belgijska dziennikarka ruszyla do Szczecina wraz ze swoja polska sprzataczka, zeby przyblizyc Belgom swiat "najezdzcow ze Wschodniej Europy". Piekny i wzruszajacy reportarz, o trudnych wyborach i poswieceniach, a nie tak jak to sie tutaj postrzega gonitwa za kasa. Jako jedyna Polka w biurze musialam nastepnego dnia tlumaczyc, ze faktycznie nauczyciele zarabiaja tak malo, i rzeczywiscie tyle osob wyjezdza, i faktycznie tyle sie zarabia miesiecznie, jesli nie mieszka sie w duzym miescie. W pewnym momencie podchodzi do mnie kolega - Niemiec z krwi i kosci, lekko po 50tce i zagaduje:
-Widzialas ten reportaz? Ciekawy nie? Szkoda, ze nie zaglebili sie troche bardziej w historie tej rodziny.
- Heh? A co tu ma historia jej rodziny do rzeczy?
- No bo to tereny Niemieckie, wiec oni sie tam musieli z Bialorusi czy cos przeprowadzic.
Slowo honoru zatkalo mnie totalnie, a nie czesto sie to zdarza. Mine musialam miec genialna, bo dwie kolezanki, ktore siedza kolo mnie zaczely niedyskretnie chichotac zza monitorow.
-No wiesz M. Zanim byly to tereny niemieckie, to byla Polska. - probowalam delikatnie sprostowac kolege.
- Ach, moja droga, widzisz nie znasz nawet historii swojego kraju. To to byla Polska moze i w Sredniowieczu. Przeciez Niemcy siegaly Kaliningradu i nam to wszystko po wojnie ZABRANO.
I tu powinnam dostac Pokojowa Nagrode Nobla, poniewaz z 20stu niepoprawnych politycznie odpowiedzi, jedyne co z siebie wydobylam, to:
- Belgia byla tez pod niewiadomo iloma zaborami, a ludzie nadal mieszkali na tych ziemiach i mowili swoim jezykiem. Nikt sie tu z Bialorusi po odzyskaniu wolnosci nie musial przeprowadzac.

Biorac pod uwage, ze 95% tubylcow jest zszokowane faktem, ze nie pracuje jako sprzataczka, a za jeszcze bardziej szokujace uwazaja, ze w naszej fabryce mam (o zgrozo!) prace biurowa, uwazam, ze jak mi tu jeszcze wspol-cudzoziemiec czyms takim dokopuje to mi sie ten Nobel nalezy. Kto podpisze petycje?

Czarna dziura i swiatelko w tunelu.

Wciagnelo mnie, zniknelam.

Wciagnal mnie doroczny "tymczasowy" 8 miesieczny mlyn w pracy, ktory w polaczeniu z godzinnym dojazdem w jedna strone i skroconymi godzinami otwarcia szkolnej swietlicy zrobil ze mnie chomika w kolowrotku. Wstac/zdazyc do pracy/zdazyc z praca/zdazyc do swietlicy/nakarmic/powciskac do lozek/wyprac/umyc/spac. Kto zna moj pokojowy charakter juz sie zapewne domyslna, ze doprowadzona niemal do obledu zbluzgalam szefowa przy calym biurze. Wprawdzie czesc obowiazkow mi odjeli, ale teraz "z niecierpliwoscia" oczekuje na ewaluacje (luty).
W miedzyczasie Aminski wystartowal pod naciskiem z wlasnym biznesem, dzieki czemu tymczasowo owdowialam. Dobrze, ze sie rano mijalismy w lazience, bo by mi sie zapomnialo, ze jestem mezatka.
Zeby mi sie nie nudzilo zapisalam sie dodatkowo na un cours de français. Mialam jednego poranka objawienie, ze jak chce miec jakakolwiek wolnosc profesjonalna i shoppingowa w tym kraju to trzeba skonczyc z wymowkami i zabrac sie za tego potwora. Slowo honoru w wiosce obok nie mowia w sklepach ani slowa po flamiszu. Szybciej sie dogadam po angielsku, ale tez niekoniecznie. A buty maja ladniejsze i tansze... No dobra, i jak nie chce czekac na oferte pracy, w ktorej polski jest konieczny i ubiegac sie o kazda, ktora mi sie po prostu podoba to moge wladac plynnie nawet pietnastoma jezykami, a i tak mnie nie przyjma bez francuskiego. Zadzialalo mi to na syndromie control freak.

Wdech - wydech - wdech - wydech.
Jestem - wrocilam.

Klientow odjeli, w pracy mlyn na normalnych obrotach.
Dzieci podtresowane zastawiaja stol, ubieraja pizamy i nie daja czadu (zbyt czesto) przy wciskaniu do lozek.
Aminski klientow rozklada z wkalkulowanym czasem na widzenie z zona.
Pierwszy egzamin zamkniety na 96%.

Czas odkorkowac butelke Rodenbach Grand Cru i poczuc sie boginia. Przynajmniej na jeden wieczor.

PS. Szykuja sie kolejne relaksujace wakacje. Pobudka o 4ej, 8 godzin w samolocie, 5 w samochodzie i jet lag spowodowany 6ciogodzinna roznica w czasie. Z dwulatkiem i czterolatka. Nie moge sie doczekac!

Dziennik z podrozy

Najwidoczniej tylko po urlopie mam tyle energii, zeby cos napisac po godzinach.

Tym razem kolejna podroz teoretycznie skazana na kleske: wypad pod namioty z dzieciakami w przedziale wiekowym 2 do 3ech lat dreczyl mnie koszmarami juz na miesiac przed. I rzeczywiscie:
1) Kilka razy w nocy biegalismy z jednego namiotu do drugiego, bo mamy przerzucony z malego lozeczka na dwuosobowy materac turlal sie cala noc dopoki w cos nie rabnal. Najczesciej w siostre.
2) Pobudka codziennie o 7 rano, bo otwierac namiot dzieci sie nauczyly pierwszego dnia.
3) Proby samobojcze Pociech w basenie. Pociechy skaczacej ze wszystkiego co wystawalo ponad wode i Pociecha lubujacego sie w przebywaniu glownia POD woda.
4) W przerwach od lykania wody w basenie Pociech lizal WSZYSTKO. Sciany, mury, slupy, jedzienie, ktoremu sie spadlo i to ktore sie juz przydeptalo. WSZYSTKO.
4) Od lizania dostal biegunki, ktora cudownie sie zbiegla z oduczaniem go pieluch i zapewnila mi rozrywke w formie zwiedzania wszystkich publicznych toalet w okregu 40 kilometrow od campingu. Glownie tych typowo francuskich: "na narciarza".
5) Jakby tego bylo malo Pociech zareagowal na mieszanke parowek na lunch z czekoladowymi lodami na przekaske i alpejskimi serpentynami w drodze do domu haslem "Boli mnie tu pod pacha". "Boli mnie pod pacha" okazalo sie synonimem "Zaraz puszcze ciekawego pawia na caly samochod". Reaguje traumatycznie na lody czekoladowe do tej pory...

Oprocz tego normalka: kamyczki w nosie, pozdzierane kolana i regularne znikniecia, kiedy to dzieciom nudzilo sie nasze towarzystwo i cichaczem szly w odwiedziny do innych campingowiczow.

Tak jak wiec pisalam: podroz teoretycznie skazana na kleske. Teoretycznie, poniewaz byly to absolutnie NAJLEPSZE WAKACJE MOJEGO ZYCIA. Slowo.
100% czasu dla rodziny, zarwane nocki, nadrabiane popoludniowa drzemka w cieniu, pyszne zarelko bez pospiechu i godzina przytulania po pobudce, zeby dac pospac jeszcze innym uzytkownikom campingu. A podekscytowany wyraz twarzy dzieciakow pytajacych, "a co robimy teraz??" upewnil nas, ze dla nich to tez byl niesamowity wyjazd. Powtorka zaplanowana.

Smak Afryki

To minicukinie nadziewane mielonym miesem z cynamonem.
To kawa, od ktorej wloski na karku staja deba.
To ciastka do kawy, zawierajace ilosc kalorii rowna temu co spozywam przez miesiac.
To mietowa herbata, klejaca sie do zebow od cukru, serwowana w srodku parku w malutkich szklaneczkach prosto z wielblada (!).
To pomidory tak pelne smaku, ze grzech je przyprawiac.
To oliwki tak pikantne, ze traci sie glos na kwadrans.
To cous-cous, ktorego po prostu nigdy nie ma sie dosyc.
To boskie grillowane sardynki w malenkiej knajpce "Dobra goscina" z widokiem na morze.
To swieze bagietki serwowane do WSZYSTKIEGO (oprocz kawy).
To Fanta tak pomaranczowa, ze zapewne swieci w nocy (i niezbyt latwo zmywalna z ust i jezyka).
To frytki ze slodkich ziemniakow (mniam mniam mniam).
To pizza, pyszna, tlusta, podobno z czyms seropodobnym, bo sera brak.

Obrazilam sie na moja wage.

A o calej reszcie bedzie innym razem, jak uporzadkuje, bo moglabym napisac ksiazke.

O komputerowych wampirach

Nowy system komputerowy wysysa z nas energie, krew i marne resztki zycia. 9 godzin w biurze staram sie nie zatluc kierowniczki projektu zszywaczem. "Przygladamy sie temu", "zajmujemy sie tym" oraz "zostalismy o tym poinformowani" to 3 standardowe odpowiedzi na setki problemow zglaszanych codziennie juz przez 4ty miesiac. Rozwiazanie problemu doprowadza do kolejnych 3 usterek, (ktore oczywiscie musimy zglosic i szczegolowo opisac) lub ponownie wydluza czas wykonywania standardowych czynnosci. System za 3 miliony, ale pieniedzy na podwyzki i nowy personel brak.
Jade do domu usilnie probujac utrzymac przynajmniej jedno oko otwarte. Wkladam Pociechy do lozek i opieram sie checi zasniecia na podlodze. Po czym pol godziny pozniej odlatuje na kanapie. 4ty miesiac wyciety z zycia. Z 5cioosobowego teamu jedna ciezarna ze stresu urodzila przedwczesnie, dwoje najmlodszych zlozylo wypowiedzienie, czwarta najstarsza zostaje przeniesiona do innego dzialu. Jakby nie liczyl, za poltora miesiaca bede robic za piatke. Szefostwo natomiast obiecuje "przygladac sie z bliska sytuacji". Kryzys.
Wiec kiedy w piatkowy poranek nie udalo mi sie ani podniesc z lozka ani odzyskac glosu, po raz pierwszy w moim zyciu grypa okazala sie zbawieniem. Nabieram dystansu, zbieram mysli. Nie wiem czy obiektywnie, bo na przeciwbolach.
W miedzyczasie dzieci kuruja mnie flanelowymi nalesnikami z brukselka, shake'ami z drewnianych jajek i plastikowych truskawek oraz moca usciskow (polaczonych ze skakaniem po brzuchu). Odpoczywam.

Z uklonami dla Krolowej

Dalam rade! Dalam rade! Nie zgubilam dzieci, nie okradli mnie (poza urzedasami z Eurostara, ktorzy okradli mnie z 80 funtow za miejscowke dla Pociecha grozac wizja Sylwestra na St. Pancras), Pociech niczego nie podpalil (aczkolwiek odbezpieczyl jedna gasnice), Pociecha nikomu jedzenia z gardla nie wyrwala (to ze Kaczka faszerowala ja czekoladkami, ciasteczkami, muffinami, parowkami i serkami homogenizowanymi mialo na ten fakt zapewne niejaki wplyw).
Ku mojemu zaskoczeniu nie pozostala mi po wyjezdzie zadna trauma, a jedynie przyjemne wspomnienia. Z trauma pozostaly kuzynki, ktore ciagaly wozek z Pociechem aka Pasza Euston Square w gore i dol NIEruchomych schodow, podazajac za policja, ktora wsadzila nas w koncu w niewlasciwe pociag. Mielismy zwiedzanie Tube wieczorowa pora, z racji iz zamknieta glowna (i mnie bardzo potrzebna) linie metra. Na trase opisana na necie jako polgodzinna, stracilysmy  poltora.
Dalej poszlo juz z platka. Pociech najadl sie w Macu frytek z podlogi, oblal pol wagonu czekoladowym mlekiem i uparcie probowal uciec na kazdej stacji. Pociecha wytapetowala wagon okruszkami chrupkow i urzadzila pokaz gimnastyki skaczac do Ganga stajl we wlasnym wykonaniu po siedzeniach.
Z drgajaca powieki pozostawilismy Norweskiego, ktorego najpierw zabila poranna pobudka, a nastepnie nadmiar energii do zuzycia nafaszerowanych czekoladowymi buleczkami z parowkami dzieci. Utrzymujacy sie nadmiar energii wykanczal Norweskiego codziennie w godzinach popoludniowych. Przepustka na drzemke byla jednak miernym aktem litosci, poniewaz przebiegle Pociechy jak charty wyczuwaly pod ktora sciana spi Fujek i obieraly ja sobie jako cel do pukania, stukania oraz glosnych okrzykow w strone kontaktow.

Dzieciaki wymienily sie tez doswiadczeniami i tak to Pociecha nauczyla Dynie jak ulzyc pechcerzowi w szczerym polu i dokladnie zanotowala przepis na zupe marchewkowa ze Smarties oraz fakt, ze nie zasypia sie bez przynajmniej 10osobowej pluszowej obsady w lozku. Prawie nam pluszakow zabraklo w domu.

A Kaczka jak to Kaczka. Spokojnie, bez stresu wyciagala kolejne ciasta, zapiekanki, faszerowane kaczki i pyszne strucle karmiac nas do oporu i ignorujac fakt, ze moje dziatki demoluja jej domostwo.

Tesknim juz okrutnie, wiec czekamy na rewanz.

PS. Po porownaniu doswiadczen w Lille i Londynie, nigdy przenigdy nie wybiore sie w taka podroz do Francji, gdzie najwidoczniej matka z wozkiem i tobolami to frajer, ktorego mozna latwo wyprzedzic w kolejce, uprzedzic w pociagu i udawac slepego kiedy frajerka szarpie sie z wozkiem na schodach. Za to Brytyjczycy - prawdziwi dzentelmeni. Wagon czekoladek im za to.

O Swietym co przybyl 3 razy

Swiety przybyl. Raz lodka, raz koniem, raz helikopterem. Pociecha zaczyna sie glosno zastanawiac ile razy jeszcze bedzie przybywal zanim dojdzie do naszego domu. Ja zmieniam sie w mokra plame na podlodze kiedy widze ja z oczetami jak 5 zlotych i otwarta buzke wpatrujaca sie z niedowierzaniem i zachwytem jazdemu nowoprzybywajacemu swietemu. Pociech tak emocjonalny nie jest. Podczas gdy Swiety opowiada jak to naplywaja masy listow, Pociech za jego plecami hakuje mu komputer, zaglada pod szate oraz domaga sie uwagi ciagnac za brode. Koszmar kazdego Mikolaja. 

Skoro wiec juz Swiety przybyl ta lodzia (!) z Hiszpanii (!) ze swoim pomocnikiem niesfornym Czarnym Piotrem (!!) i przemierza kraj wzdluz i wszerz, czas poustawiac buty z marchewka dla konia (kraj wzdluz i wszerz Swiety przemierza na bialym koniu...) oraz rysunkiem dla Swietego, a moze rano beda wypelnione ciasteczkami-literkami (Nic Nac), czekoladowymi Piotrami i marcepanowymi marchewkami.

Mikolajki po belgijsku.

***

"Aneeeeta, co robisz?" rzekla Pociecha wchodzac do lazienki. 

Rownie dobrze mogl mnie trzepnac prad z trzymanej w reku suszarki. 

***

"Boek! Boek!" biega za mna Pociech z tomami w reku. O przerazajacych dinozaurach, od ktorych Pociech cofa sie kilka krokow, kiedy otwieram pierwsza strone (ale wola "jeszcze, jeszcze! jak tylko ja zamkne). O Myszce, ktora tak jak Pociech wszedzie nosi swoja Pande. O zwierzatkach, o koparkach, o strazakach. O Bumbie! Na kanapie, na podlodze, na lozku, pod stolem, przy stole, przy przewijaniu, przy jedzeniu. Pociech czyta namietnie dzien i noc. 17 miesiecy zagorzalego mola ksiazkowego, ktory zaglada nawet do mojego Pratchetta (przeciez tam nie ma obrazkow!). I niech ktos mi powie, ze milosci do ksiazek nie da sie zaszczepic.